، اتفاقات ناخوشایند فدراسیون کشتی دیگر به امری عادی و روزمره برای اهالی این رشته تبدیل شده است؛ هر روز باید منتظر انتشار خبری تازه درباره بی‌تدبیری مسئولان فدراسیون کشتی از دل این فدراسیون باشیم.

یک روز هجوم طلبکاران به اموال فدراسیون در خانه کشتی و بردن وسایل ورزشی مورد نیاز ورزشکاران در اردوها؛ روز دیگر اخراج کشتی‌گیران از هتل محل اقامت در مغولستان و گرو نگه داشتن پاسپورت‌های‌شان، یک روز راه ندادن کشتی‌گیران به داخل سفارت بلغارستان، روز دیگر شرایط نامناسب اردوهای تیم‌های ملی کشتی و اعتراضات مربیان و کشتی‌گیران و حالا هم درگیری در دل فدراسیون و اعتصاب کارمندان فدراسیون در اعتراض به عدم پرداخت حقوق‌های‌شان در چند ماه گذشته.

هر چند فکر نمی‌کنیم کارنامه جناب خطیب از این درخشان‌تر شود، اما از توانایی‌های این جناب هر چه بگوییم کم گفته‌ایم چون نشان داده است که در مدیریت بحران تخصصی بس گران‌سنگ دارد که در روزهای سختی به کار می‌آید؛ سکوت و فرافکنی. انگار نه انگار اتفاقی در فدراسیون رخ داده است!

ما که دیگر به این اتفاقات عادت کرده‌ایم و چیز تازه‌ای نیست، البته جناب خطیب هم عادت کرده‌اند چون برای او هم تازگی ندارد و به کارهای خودش می‌رسد، اما تکلیف این همه نابسامانی و بی‌تدبیری را چه کسی باید روشن کند و کدام مسئول باید پاسخگوی اینهمه بی‌نظمی و هرج و مرج در فدراسیونی باشد که داعیه ورزش اول بودن کشور را دارد؟ ما که نمی‌دانیم.

یکی از دوستان نقل می‌کرد: «یک روز برای انجام کاری به هیئت کشتی رفتم که سر و صدایی شبیه دعوا توجهم را از طبقه فوقانی هیئت فوتبال تهران جلب کرد. مثل هر کدام از سایر افراد کنجکاو شدم و رفتم طبقه بالا که دیدم دو نفر با یکدیگر بگو مگو می‌کنند. گفتم شاید طلبکاری آمده و با یکی از مدیران مالی فدراسیون درگیر شده است، اما از حرف‌های پرسنل کشتی متوجه شدم که همکار هستند و وقتی علت را جویا شدم یکی از همین افراد گفت دست روی دل‌مان نگذار! این اوضاع هر روزه ماست ...».

به نظر می‌رسد مشکلات مالی کارمندان فدراسیون را هم تحت تأثیر خود قرار داده و در شرایط روحی مناسبی به سر نمی‌برند. این تنها نمونه کوچکی از اتفاقات هر روزه فدراسیون کشتی است، اما کو گوش شنوا؟

گفته می‌شود هزینه اداره خانه کشتی به طور متوسط روزی 15 میلیون تومان است (ماهی 450 میلیون تومان) و برای سفر تیم ملی نوجوانان به مغولستان 500 میلیون تومان هزینه شده و این در حالی بود که برخی از اعضای همان تیم از کمبودها و مشکلاتی که در همان سفر داشتند به شدت گلایه می‌کردند؟

در هر سفری هم که تیم‌ها به خارج اعزام می‌شوند چندین همراه هم تحت عناوین مختلف اعزام می‌شوند. تیم‌های کشتی از ابتدای سال جاری تا به امروز بیش از 15 سفر خارجی داشته‌اند که تعدادی از آنها در این بحران بی‌پولی ورزش، غیرضروری بوده یعنی اگر هم انجام نمی‌شد به جایی بر نمی‌خورد؛ این ضعف البته متوجه خطیب و دستگاه ورزش است. در حالی‌ که پرسنل فدراسیون کشتی سه ماه و بعضاً پنج ماه است که حقوقی نگرفته و از آذر ماه سال گذشته بیمه آنها واریز نشده است، چگونه تمام پول و بودجه فدراسیون هزینه سفرهای غیرضروری و برگزاری اردوهای پرتعداد و بعضاً مسابقات بی‌فایده داخلی می‌شود؟

چرا در حالی‌ که نهادهای امنیتی و حتی وزارت ورزش با سفر تیم ملی به نیویورک مخالف بودند، این سفر کشتی با آن همه مربی و همراه به آمریکا انجام شد و چرا برای سفر به مغولستان باید بلیط چند برابر قیمت خریداری شود؟ چرا حقوق پرسنل فدراسیون پرداخت نمی‌شود، ‌اما برای سفر به مجارستان 92 نفر در لیست اعزام قرار گرفته‌اند؟ چرا کمیته اقتصادی فدراسیون کشتی گزارش درآمدها و اسپانسرهای جام جهانی، جام تختی، یادگار امام، مسابقات سراسری، قهرمانی کشور و ... را ارائه نمی‌کند؟ آیا اصولاً کمیته اقتصادی نمود خارجی دارد؟

برای مسابقات جهانی بوداپست 14 کشتی‌گیر باید اعزام شوند که به همراه کادر فنی و سرپرستی و همراهان و همه عوامل نهایتاً 30 نفر می‌شوند، اما چرا 92 نفر در لیست اعزام قرار دارند؟

در این صورت آیا کارمندان فدراسیون کشتی حق ندارند اعتصاب کنند و خواهان حقوق معوقه خود باشند؟

به طور متوسط هزینه اعزام هر نفر به مجارستان 10 میلیون تومان خواهد شد که رقمی در حدود یک میلیارد تومان را نشان می‌دهد و این پولی است که باید از جیب کشتی پرداخت شود. به نظر می‌رسد با هزینه یکی از این سفرهای غیر ضروری حقوق می‌توان حقوق یکسال کارمندان و بیمه‌های معوقه را پرداخت کرد، اما جناب خطیب تاکید دارند که همه سفرها باید انجام شود.

در هر حال ما منتظر پاسخ فدراسیون کشتی و استدلال‌های سرپرست فدراسیون درباره این موارد هستیم. سرپرست وزارت ورزش هم باید تا اتفاق ناخوشایندی در فدراسیون کشتی نیفتاده و اکنون که می‌توان گره‌های موجود را با دست باز کرد؛ دست به کار شود تا فردا پشیمانی به وجود نیاید