آن دسته از هنرهای رزمی که گرچه ظاهری جنگی دارند، اما جنبه روحی و اخلاقی آنها بر وجه رزمی آن می چربد را بودو می گویند. بدو اشاره به اصول و قواعدی دادرد که هدف نهایی آنها، بهسازی اخلاق و پالایش روح است و هنرهای رزمی جنگجویان قدیمی استوار می باشد (بوجیتسو)، ولی با تفکری تازه ، که روح جنگندگی و مبارزه را از تمرکز بر خونریزی و کشتار ( جنگهای کلاسیک)، به سوی نبرد با نفس و خودسازی و بهسازی روان و اندیشه معطوف می سازد.

واژه های “بو” و “دو” هر کدام به تنهایی معانی غنی ئی دارند. در دوره های اولیه تاریخ ژاپن ” بودو” معنای متفاوتی داشت، ” برانگیختن انگیزه های روانی و هدایت فرد بطرف بوجیتسو ( روشهای نظامی) را بودو می خواندند.”

تعلیم و تربیت اصول ” دو ” بسیار جدی، سخت ، طولانی و شامل اصول تخصصی است و به هیچ روی سرگرمی، تفریح و یا گذران ایام در آن بچشم نمی خورد. تمرکز و تاکید روی لذت درونی و تکمیل حس روانی است. رسیدن به مقصد منظور نیست، پیروزی در این راه مدنظر نمی باشد، قصد، محظوظ شدن و سرشار گشتن از طی طریق می باشد. تاکید بر یادگیری بوسیله انجام دادن و تکرار است، آموختن، زمان، حوصله و پشتکار می خواهد، براحتی به چنگ نمی آید، نیاز به تجربه و کسب مهارت دارد.

هیجانات روانی مثل : ترس، واهمه، اندوه ، خشم و … باعث مختل شدن کارکرد مغز و در نتیجه حرکات جسمی می شوند. هنگام وحشت، فرد قدرت واکنش را از دست داده و بدنش باصطلاح قفل می شود. خشم موجب بروز یکسری اعمال غیر منطقی و خطرناک می شود، برعکس آن شادی ، انرژی جسمانی را مضاعف می کند و … اینجاست که نقش “دو” مشخص می گردد.