برزیل و کرواسی آغازگر جام جهانی فوتبالی می‌شوند که برای مردم کشور میزبان حکم ادامه اعتراضات مدنی برای ایجاد تغییرات بنیادین اجتماعی را دارد که در آن ایران می‌خواهد تیمی متفاوت با 3 دوره قبلی باشد.

، ماه‌ها تب و تاب در خانواده جهانی فوتبال فردا شب‌ با بازی افتتاحیه جام جهانی 2014 میان برزیل و کرواسی به پایان می‌رسد.با به صدا درآمدن سوت آغاز بیستمین دوره مسابقات، 32 تیم برگزیده  بر سر مقام قهرمانی به رقابت می‌پردازند و جهان به مدت یک ماه در هیاهو‌های عمدتا دلنشین محبو‌ب‌ترین ورزش  در زادگاه فوتبال و سرزمین سامبا و قهوه غرق خواهد شد.

این رقابت‌ها  در اصل مرتبه دومی است که در برزیل برگزار می‌شوند. نخستین بار در سال 1950 این کشور میزبان مسابقاتی شد که در فینال به طرزی باورنکردنی از اروگوئه شکست خورد و از دست‌یابی به جام بازماند.

این بار پس از گذشت 64 سال از آن رویداد، زردپوشان برزیلی می‌خواهند به هیچ‌وجه میزبانی شکست خورده نباشند و دست‌شان از جام دور نماند.

 آنها می‌‌گویند چون میزبان هستند باید جام همین جا باقی بماند.

*تفاوت‌های بیشمار با سال 1950

در کنار چنین خواسته‌ای، دومین میزبانی برزیل درحالی برگزار می شود که این کشور و مردمانش و هم خود مسابقات نسبت به آن دوره بسیار فرق کرده اند.برخلاف آن هنگام که شمار تیم‌ها محدود بود، هم اکنون 32 تیم در رقابت‌ها حاضر هستد.

در واقع بیشترین سهم حضور از آن قاره فوتبال‌خیز اروپا ست که 13 نماینده دارد و 6 تیم از آمریکای‌لاتین، 5 تیم از آفریقا، 4 تیم از آسیا و و 4 تیم نیز از منطقه کونکاکاف برگزار‌کننده این مسابقات هستند.

اگر در دوره نخستین که اروگوئه قهرمان مسابقات شد، مردم برزیل فارغ از مشکلات و مسائل روزمره، یکپارچه به حمایت از تیم کشور خودمی پرداختند،‌اما اکنون با حفظ تمام علائق خود نسبت به «سلسائو» (تیم ملی )‌از برگزاری چنین مسابقاتیراضی  و دلخوش نیستند.

علت این امر نارضایتی عمومی است که در دو، سه سال گذشته جامعه برزیل را فراگرفته که بازتاب اعتصاب‌ها و تظاهراتی است که به نشانه اعتراض به نابرابری اجتماعی و اقتصادی در این کشور انجام شده و حتی بیم آن می‌رود حین جام نیز ادامه یابد.